Babalar Günü üzerine çeşitlemeler

İlginçtir bizim millet bu para tuzağı olduğunu düşündüğü günlere (Anneler Günü,Babalar Günü,Sevgililer Günü) her zaman karşı çıkar.Annemizi, Babamızı, Sevgilimizi, Bacanağımızı senede bir gün mü hatırlayacağız der ondan sonra kulağının üzerine yatar senede bir gün olsun yüzlerine bakmaz hatırlamazlar.Hatırlamak isteyenlerin de kafasına kakarlar.Be kardeşim sen sanki yılın kalan günlerinde ailende ki , yakın çevrende ki inanları hatırlıyorsun her gün onlara türlü türlü atraksiyonlarla sevdiğini hatırlatıyorsun da başkaları engel mi oluyor ? Sanırım sonsuza dek değişmeyecek bu huyumuz bizden farklı birşeyler yapanı bizim yapamadığımızı yapanı kıskanır onunda bizim gibi put misali duygusuz tepkisiz olmasını isteriz,istemekle kalmaz güzel bir şeyler yapmamasını sağlarız.

Neyse konumuza geçelim.Çok şükür babasız büyümedim.O yoksunluk hissini asla yaşamadım lakin çok zor olduğunu biliyorum.Yakın çevremde babasız büyüyen bazı arkadaşlarım vardı onların ne üzüntüler yaşadığını,ne özlemler içinde olduklarını bizzat biliyorum.Çekilecek çile değil.Diyeceğim o dur ki Babamızın,Babalarımızın kıymetini bilelim.Her ne kadar bize sevgisini annelerimiz kadar gösteremesede bizi sevdiğini bilmemiz yeter kanımca.Klasik bir muhbbetle bitirelim konumuzu :


Çocuklar babaları hakkında ne düşünür?

06 yaşında: Babam her şeyi biliyor.
10 yaşında: Babam çok şey biliyor.
15 yaşında: Ben de babam kadar biliyorum.
20 yaşında: Babamın öyle pek fazla bir şey bildiği yok.
30 yaşında: Babamın fikrini sorsam fena olmayacak.
40 yaşında: Babam ne de olsa bazı şeyleri biliyor.
50 yaşında: Babam her şeyi biliyor.
60 yaşında: Ah, babam hayatta olsaydı da…

Gerçektende yaş 30 olunca bu muhabbetin ne derece doğru olduğunu anlıyor insan.Yaş kemale erdikçe,kıllar kadayıf olunca malum yerde dünyayı daha iyi kavramaya başlıyorsunuz.

Sürç-ü Lisan ettiysek affola....