Umut

Ankarada küçücük bir parkta
Gözlerin gözlerime değdiği ilk anda
Kopardın beni bu dünyadan
Adımı söylediğinde o tatlı dillerin
Başka alemlere taşıdın
Ben sen oldum sende ben
Ölüm yoktu artık
Ne de hayat
Yalnızca umut
Umudu ektin içime
Yıllar geçti aradan hiç silinmedi o an aklımdan
Sapsarı saçların
Yaprakların hışırtısıyla karışan
Esen rüzgarın sesi
Güzel yüzün
Ne de o gün yüreğimde ektiğin tohum
Hiç ölmedi
Biliyormusun ?
Nerden bileceksin bu satırları okumadan
Benimkide soru işte boşver
Şimdi o tohumdan çıkan
Koskocaman bir gül bahçesi var
Herbiri ayrı bir umut
Hayata dair.
Bunu bil
Yeter.